Week 14

Mijn ouders weten het onlangs net als mijn broer. Ik noem hem in deze blog … Killerrabbit. (Ik ga er zo spijt van krijgen later van deze naam…)
Afgelopen weekend heb ik mijn ouders opgehaald van hun vakantiereis. Op het vliegveld wachtte ik samen met killerrabbit op onze ouders. Ik voelde me die dag al niet goed en had er totaal geen zin in om mijn ouders op te halen, want zij maakten deel uit van mijn zorgen. Maar ach, ik had al beloofd om ze op te halen en dus doe ik het ook. Gewoon doen.
Tijdens het wachten merkte Killerrabbit op dat ik niet lekker in mijn vel zat. Natuurlijk zat ik dat niet en dat straalde ik ook uit naar mijn omgeving. Ik twijfelde of ik het hem wilde vertellen, want hij was ook onderdeel van mijn zorgen. Hij wilde weten waarom ik me zo voelde en waarom ik zo’n uitstraling had. Ik wilde het niet op dat moment vertellen en (gelukkig) toen kwamen mijn ouders voorbij de deuren, samen met opa en oma.
Na een soortvan een familiereünie hebben we de baggages verdeeld en zijn we naar huis gereden. Terugreis was niets bijzonders, gewoon rustig gaan rijden naar huis. Ondertussen voelde ik me nog steeds slecht, misschien kwam het ook doordat ik de hele dag maar een banaantje en een appel heb gegeten en wat drinkyoghurt. De dagen ervoor at ik ook nauwelijks vanwege mijn lichte voedselvergiftiging, maar grotendeels vanwege stress. Stress over mijn zorgen, zorgen om de relatie met haar. De meningen, hmm nee; de oordelen van mijn ouders en Killerrabbit over onze relatie. Ik maakte me ook zorgen om mijn uitreiking. Ik ben afgestudeerd en wilde graag haar bij mijn uitreiking hebben. Ik twijfel hierover. Ik twijfel nog steeds hierover op het moment van schrijven. Ik neig meer naar het niet uitnodigen van mijn vriendin omdat ik niet weet hoe zij zullen reageren hierop, maar misschien belangrijker hoe ik zou reageren. Hoe ik zou reageren op hoe mijn ouders zullen reageren. Het kan heel normaal uitpakken, maar als het slecht uitpakt dan wil ik niet dat zij er bij is. Ik wil het haar niet aandoen. Zeker niet op zo’n moment. Maar ik wil juist dat ze bij mijn uitreiking is… Het is mijn uitreiking tot slot van rekening. Ik hoor te bepalen wie wel of niet komt. Ik kan net zo goed alleen haar uitnodigen en de rest niet. Want het levert me alleen stress op. Voor mij is het enigzins belangrijk dat zij op deze dag aanwezig is. Wat wil zij? Zij laat de keuze aan mij over. Maar ze vertelde eerder al dat ze zich niet welkom voelt als ze komt. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik denk toch dat ik haar maar niet uitnodig. Hoewel ik er totaal niet mee eens ben, niet wil en niet gelukkig van wordt, moet ik het toch maar doen. Ik kan niet zo egoïstisch zijn om haar verplicht mee te nemen alleen omdat ik het wil.

Voor mij het is kiezen tussen twee kwaden. Als ik haar meeneem dan neem ik de kans dat het verkeerd uit kan vallen en dat zij er meer last van krijgt dan ik. Als ik haar niet meeneem dan schaadt het mij. Gewoon doorbijten… Ik hoop dat ik het op langetermijn trek…

Het is nu middernacht, best laat in de nacht. Vanwege al deze zorgen en ik geen rust kon krijgen thuis, ben ik enkele dagen naar mijn vriendin gegaan om te ontstressen en tot rust te komen. Vandaag ben ik weer terug thuis nadat ik een detour heb gemaakt langs mijn kamer voor enkele post. Ik ben iets meer tot rust gekomen, maar voel me niet heel geweldig. Moeheid kan een rolspelen, maar ik kan niet slapen. Ik voel me niet geheel fijn. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het staat los van de zorgen over de relatie? I don’t know…

Oh ja, Ik had het aan mijn ouders en mijn broer verteld afgelopen week. Ik heb dingen geëxtrapoleerd en sommige dingen zelf verkeerd verteld… Sorry hyh. Ik corrigeer het later wel…
Ik heb mijn zorgen aan beide gedeeld. Toen hyh vroeg aan me of ik opgelucht was, wist ik niet wat ik moest antwoorden. Er was voor mijn gevoel niets veranderd. Maar belangrijker nog, ik voelde geen support. Zij maakten zich eerder zorgen om mij, en welke gevolgen de relatie heeft op mij. Met name de negateive gevolgen van de relatie op mij. Dit deelde ik ook mee aan hyh en zij maakte zich ook zorgen om mij. Ze vindt net als de rest dat ik het best goed voor elkaar heb in het leven en qua vooruitzichten goed zit. Zij vraagt zich nog steeds af wat ik met haar doet. Sorry hoor, maar dat deed mij zeer pijn. Pijn, om dat te horen, ook van haar. Ik ben begonnen met de relatie met haar omdat ik me prettig voel bij haar, rust voel bij haar oftwel comfy voel bij haar. Ik verwacht alleen dat ze bij me is en daar heb ik alles voor over. Mijn sanity wil ik graag behouden. Ik kan mijn zorgen bij haar kwijt. Ik kan klagen bij haar. Ik voel me niet bezwaard als ik bij haar ben. Ik ben gelukkig bij haar en iedere keer als we elkaar niet zien dan ben ik down. Dan ga ik weer nadenken en denken over vanalles. Ik wil dat niet. Ik wil tot rust komen. Ik wil haar weer zien. Ik wil slapen… naast haar… mijn koala… I want my huggssss…